Paardenvissers zijn geen doordeweekse figuren en dat is Maurice Denecker (69) zeker niet. De man verscheen ooit als Arabier op een kameel op het strand en hij is de enige die zeemeerminnen bovenhaalde in plaats van garnalen. Het leven van Maurice Denecker leest niet alleen als een boek, het is nu ook een boek. 'Van mijn twaalfde ben ik alles beginnen op te schrijven', zegt de Koksijdse ereburger. De klanten van Estaminet 'In de Peerdevisscher' vonden dat er stof genoeg in zat voor een boek. Het resultaat is het 'Nekkerse Dagboek'. 'Iedereen noemt mij Nekker. Een 'nekker' is ook een kwelgeest. Vissers zetten vroeger een borstel op de mast om te beletten dat de nekker kon landen.' Maurice had als kind geen echte thuis. 'Ik zat liever bij Jules 'de Rosten' Durant en Mang Vanbillemont. Zij leerden mij onder meer garnalen vissen te paard.' Na allerlei jobs - van vrachtwagenchauffeur tot heier en paracommando in Kongo - mocht hij van de gemeente waard spelen in de museumherberg. Hij combineerde dat met garnaalvissen en hield het zo 27 jaar vol. 'Ik stond als paardenvisser altijd ten dienste van de gemeenschap. Ze moesten mij niets betalen om naar zee te gaan. Dat kost nu 75 euro. Het is allemaal veel veranderd', zucht hij. 'Mijn grootste frustratie was toen ik niet meer op mijn paard geraakte. Ik heb geen heimwee, maar toen ik afscheid nam van mijn laatste paard Briek, heb ik toch gehuild', zegt Maurice Denecker. Of hij zich iets beklaagt? 'Ik ben nog altijd boos dat ik in 1995 niet met de Orde van de Paardenvisser mee mocht op pausbezoek. Ik zal hen dat nog eens goed zeggen.' En hoe dat precies zat met die kameel en die zeemeerminnen, is in het boek te lezen. (uit: Het Nieuwsblad online, 13 oktober 2010)