'Stad en land, man en vrouw, zon en maan, dag en nacht: het woordje 'en' duidt telkens aan dat beide begrippen bij elkaar horen, dat ze misschien wel een geheel vormen. Het leven in onze contreien was eeuwenlang ruraal. Zowel de kleine man als de edelman leefde er van de voortbrengselen des velds en had deel aan dezelfde cultuur. Dat is vandaag heel anders. De landbouw werd verdrongen door talloze andere beroepen met zowel laag als hoog aanzien, waarvan de beoefenaars allemaal cultuuruitingen van laag en hoog aanzien aanhangen. Aan de bestaande rurale vormen werden in de loop der tijden steeds nieuwe vormen toegevoegd. De cultuur van zij die in de kijker lopen, geniet dan ook het hoogste aanzien. Daardoor zijn sommigen, waaronder de overheid, de overtuiging toegedaan dat cultuur in feite een stadsaangelegenheid is. De bruisende stad, u weet wel. Wat in de provincie gebeurt beschouwen ze als relicten uit een ver verleden, als goedbedoelde achterlijkheid. Dat is zowat de stand der zaken, maar stemt die met de werkelijkheid overeen? Van den Broeck onderzoekt waarom de stad zich misprijzend opstelt tegenover de culturele woestijn die het platteland zou zijn, waarom het centrum de periferie overkoepelt, waarom de hogere cultuur zich boven de lagere verheven acht, en concludeert dat de cultuur in Vlaanderen nog in belangrijke mate een kwestie van standen is.