Van de jaren 1920 tot de jaren 1970 wierven de zeven mijnen in Belgisch Limburg vele buitenlandse werknemers. Poolse mijnwerkers, die in het interbellum naar België kwamen, en Italiaanse mijnwerkers, die immigreerden vanaf 1946, kampten in Limburg met achterstelling en stigmatisering vanwege hun afkomst. Voor hun kleinkinderen is dat nu verleden tijd. Dit boek verklaart die verandering aan de hand van een detailstudie van het samenleven van gevestigden en nieuwkomers in de Limburgse mijnwijk Zwartberg. In de mijn was iedereen zwart, zo gaat het gezegde. De noodzaak tot samenwerking onder de grond zou de mijnwerkersbevolking ook boven de grond hebben verenigd. Deze studie nuanceert dat mooie verhaal. De mijnen en mijncités brachten oude en nieuwe Limburgers niet onmiddellijk tot een sterk gemeenschapsgevoel. De toenadering groeide wel geleidelijk vanaf de tweede generatie. Dat had te maken met de mijnindustrie, maar ook met de komst van nieuwe buitenstaanders. Migratiestudies belichten veelal slechts de eerste twee decennia na de immigratie, wanneer de samenlevingsproblemen het grootst zijn. Iedereen zwart biedt onderzoekers en beleidswerkers integendeel een blik op de lange termijn. Dat levert nieuwe inzichten op over samenleven en integratie.