Land en Gezicht (238 foto's) is een bijzonder indringend document, dat wordt aangevuld door verschillende verhalen die De Mulder over de geportretteerden kon verzamelen. / De zeventiger Walter De Mulder is de éminence grise van de Belgische (reportage)fotografie. Zijn werk werd nationaal en internationaal gesmaakt en ook bekroond. In zijn omvangrijk zwart-witarchief neemt de mens een belangrijke plaats in. Zo ook in het recent verschenen fotodocument Land en gezicht in Vlaanderen 1960-2000, waarin hij een sfeerbeeld geeft van het traditionele Vlaamse plattelandsleven. Het merendeel van het fotomateriaal dateert van de jaren '60 en '70 en situeert zich hoofdzakelijk in Oost- en West-Vlaanderen. Het waren de kaalslag om ruimte te maken voor de Wereldtentoonstelling van 1958 en de verregaande omslag in de landbouw ("subsidiëren om te vernietigen") die De Mulder ertoe aanzette om nog iets van het Vlaanderen uit zijn jeugd voor het nageslacht te vereeuwigen. Het boek werd aan zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen opgedragen. Sommige foto's zijn duidelijk geposeerd, andere tonen mensen in actie, bv. het traditioneel slachten van een varken in de openlucht of winterpret. Achter de foto's gaan verhalen schuil, die sporadisch in een kleine tekst verwoord worden. Centraal in het boek staat het verhaal van Maurits en Marcel uit Ursel. Een minikroniek van twee broers, waarrond de rest van het boek zich organisch gehecht heeft. De overheersende sfeer van intimiteit -- armoede, maar ook tevredenheid straalt van heel wat bladzijden -- wordt naar het einde toe plots doorbroken met een paar foto's van de industrie in Doel en Kallo. In een twintigtal jaar werden de ongerepte polders in een desolaat industriegebied herschapen: "Alleen de dwazen houden hier stand die proberen te leven van het monster". [Kris van Zeghbroeck]