Dove personen behoren tot een minderheidsgroep in een horende samenleving. Hierdoor hebben ze hun eigen taal en cultuur, en ontwikkelden hun onderwijs en hun andere instellingen zich op een specifieke manier. In dit boek worden veel vragen over de geschiedenis en de achtergrond van de dovengemeenschap beantwoord. Hoe komt het dat men pas sinds het einde van de 20ste eeuw spreekt over de gebarentaal als taal? Kenden de doven vroeger geen gebarentaal of werd deze niet erkend? Welke was de opvatting over de dove persoon in de Oudheid en hoe is die opvatting geëvolueerd? Hoe en waar is het onderwijs aan doven ontstaan? Wat bedoelt men met de methodestrijd in het dovenonderwijs en wie lag eraan ten grondslag? Wanneer en hoe zijn de dovenclubs ontstaan? Hebben ze zich in het verleden verenigd tot een federatie en had deze federatie invloed via de politiek? Hoe staat het met de dovengemeenschap en -cultuur? Horenden die persoonlijk of professioneel met doven omgaan, vinden de antwoorden in dit boek. Het spreekt vanzelf dat dit boek ook voor de dove personen geschreven is, en wil voor hen een overzicht van hun 'Vaderlandse Geschiedenis' - de geschiedenis van de dovengemeenschap - zijn. Dit is het eerste boek in de reeks Geschiedenis van de Vlaams-Belgische Dovengemeenschap ? tot de jaren 1980. Over de auteur(s): Maurice Buyens fc groeide op als zoon van dove ouders, in de dovenwereld. Hij was van jongs af aan betrokken bij het verenigingsleven van doven, onderwees doven later ook en werd directeur van het Sint-Gregoriusinstituut. Decennialang was hij wekelijks aanwezig op de samenkomsten van de Oost-Vlaamse dovenverenigingen. Hij was de laatste algemene secretaris van Navekados-Fénasomuc en medestichter van Fevlado (Federatie van Vlaamse Dovenverenigingen). Hij was oprichter van de doventolkenschool in Gent, het CAB (Communicatie Assistentie-bureau), Cultuur voor Doven vzw, Indogo vzw en het Dovencentrum Emmaus in Ledeberg. De dovenwereld was en is zijn leefwereld.